Foto's en dagboek van Miracolo d'Amore
Leopoldo x Amore More Ore Re Parcodaini
geb: 20 mei 2022

 
Op deze pagina leest u het verhaal van onze wonderpup: Miracolo d'Amore.

Wat vooraf ging.
Rea, officiële naam Amore More Ore Re, en wie denkt 'wat een naam'; er gaat steeds 1 letter af, betekent (een echte vriend herken je aan z'n) liefde, gedrag, woorden en daden heb ik samen met een goede vriendin, Mirjam. De afspraak die we destijds maakten was dat Rea bij haar woont, maar dat ik er in ieder geval 1 keertje een nestje mee zou mogen fokken. In 2018 hadden we plannen, maar Rea werd precies loops toen ik met vakantie ging en dus verschoven we de planning. Door allerlei ookzaken verschoof de planning daarna nog 2 x, tot we bijna tegen de maximale leeftijd voor een eerste nest aanzaten (6 jaar). Om dat te voorkomen besloten we het herfst 2021 te proberen, maar dat mislukte helaas. Dus voorjaar 2022 moest het dan toch wel echt gaan gebeuren, voordat het echt te laat zou zijn.

De dekking
Als reu koos ik voor Leopoldo, roepnaam Poldino. Rea werd netjes op tijd loops en na de een paar progesterontesten kregen we van de dierenarts groen licht: 'morgen dekken'. Persoonlijk had ik dat advies enkele dagen later verwacht, maar Rea steeg opeens vrij snel en dus moest er opeens van alles geregeld worden, maar we vertrokken op 18 maart richting Duitsland. Poldino was meteen super enthousiast. Rea zat nog in de auto en Poldino sprong er meteen in, nog voor Rea de kans had gekregen er uit te springen. Hij was dol verliefd, en Rea vond hem ook een knapperd, want ze bleef keurig netjes met haar staart opzij voor hem staan.
Ondanks dit enthousiasme van beide kanten wilde een echte koppeling nog niet goed lukken en dus vroegen we hulp. De dierenarts constateerde helaas dat het sperma aan kwaliteit had verloren en was zeer sceptisch over de slagingskans van de dekking.
Ietwat bedremmeld door dit nieuws probeerden we het de volgende dag nog een keer, en duimden dat het toch nog goed zou komen.



Echo
4 weken later gingen we met Rea terug naar de dierenarts voor een drachtecho, en we hielden er al rekening mee, dat er geen goed nieuws zou komen, maar wat schetste onze verbazing: de dierenarts zag 1 vruchtblaas op de echo! Ik had meteen een naam voor dit nest: Miracolo, want een wonder is het.
Uiteraard waren we daar heel erg blij mee, maar we realiseerden ons meteen, dat er ook nadelen kleven aan 1 pup. Omdat echo's niet altijd een betrouwbaar beeld geven over het aantal pups (vorige keer werden mij er 6 beloofd en er bleken er 15! in te zitten, zie titanennest, en ik ken fokkers waar ook maar 1 pup op de echo was te zien en daar bleken er uiteindelijk toch 3 in te zitten) besloten we om een week voor de uitgerekende datum een röntgenfoto te maken.
Zo gezegd zo gedaan. Op 12 mei was er heel duidelijk 1 pup op de foto te zien. Jammer, maar meer viel er niet van te maken.

Geboorte
Vraag is, hoe krijg je die ene pup er uit. Want een eenling pup wil, zeker bij grote honden, nog wel eens te groot worden. Hij heeft alle ruimte en wordt dus niet 'gehinderd' door broers of zussen en groeit door. 1 pup geeft ook minder signalen aan de moeder dat die geboren wil worden. Dus we besloten nauw contact te houden met de dierenarts, die aanraadde om op de bijna uitgerekende datum nogmaals een echo te maken om de hartslag van de pup te beoordelen. Deze moet namelijk omlaag. Net als het progesterongehalte (maar dat hebben we niet meer gemeten) en de temperatuur.
De temperatuur zakte wel. Normaal was deze 38.3, en vanaf woensdagmiddag begon deze langzaam te dalen naar 37.7, 37.6 tot 37.4 op donderdagochtend. Maar er kwamen nog geen weeën. De eetlust van Rea was nog prima en onrustig werd ze ook niet.
Donderdag 19 mei: nogmaals een echo, maar de hartslag was nog hoog. Afgesproken om vrijdagmiddag 20 mei nogmaals het hartje te beoordelen en als er dan nog niks is een keizersnee te doen. Je wilt natuurlijk ook niet, dat ze weliswaar begint met persweeën, maar dat de pup blijft steken in het geboortekanaal en je dan alsnog, waarschijnlijk in het holst van de nacht, met spoed naar de kliniek moet voor een keizersnee.
Aldus geschiedde. Vrijdagmiddag 20 mei rond 19.00 uur ging Rea op de operatietafel en zag het wondertje het levenslicht, een reutje van 690 gram. Weliswaar een forse pup, maar niet super groot of fors.


De naam
Het thema had ik dus al in gedachten, Miracolo, omdat het een wonder is dat er überhaupt toch nog 1 pupje in zat. En omdat de officiële naam van Rea begint met Amore hebben we er Miracolo d'Amore van gemaakt. (en dat is ook nog de titel van een Italiaans liedje, zie hier)

Weer thuis
Het wakker worden na de operatie duurde tamelijk lang, maar 'lopend' konden we Rea weer thuis brengen. Ze was echter wel 'van de wereld' en lag voor pampus in de kraamkamer. De dierenarts had ons aangeraden voorzichtig te zijn met het aanleggen van de pup, want het kan voorkomen, dat de moeder na een keizersnee de pup niet accepteert. Voor de zekerheid hadden we de nageboorte meegekregen om de pup eventueel mee in te smeren, zodat hij vertrouwd ruikt. Dat hoefde gelukkig niet. Zo groggy als ze was, we legden heel voorzichtig de pup aan en lieten hem drinken, want hij heeft wel de biest nodig. Ze snuffelde er wat aan, likken was nog teveel gevraagd en sliep lekker verder. Wij frutten ondertussen wat met de pup en proostten op de goede afloop. Als Rea toch nog lekker ligt te slapen, konden we de pup er mooi bij leggen. Met wat aanmoediging lijkt ze geen moeite met de pup te hebben. Het is tegen half 2 dat ik denk slapende moeder met kind alleen te kunnen laten. Ik zet de wekker op 4 uur om even op de camera te kunnen checken.
Het is half vijf als ik zie dat Rea is opgestaan om te drinken en bij de deur staat; ze zal wel een plasje moeten doen. Beneden zie ik een poepje liggen, dus ze is ook begonnen om hem schoon te likken. Acceptatie is dus geen probleem.



De eerste dag/dagen
Mirakeltje is inmiddels ook wat aangekomen; 725 gram, en wordt goed verzorgd door mams. Als tip kreeg ik om er een knuffel bij te leggen, zodat hij niet helemaal alleen ligt als mams even weg is.

			Er komen steeds meer knuffels in de werpkist te liggen. Een 'hartslagpuppy' met dank aan Irene.

5 dagen oud en nu al meer dan 1 kg. Het gaat dus voorspoedig met Wonderboy. Maar ja, wat wil je ook met de hele melkbaar voor jezelf. Af en toe heeft hij 'concurrentie' van knuffel blauw, om te leren dat alles in het leven niet vanzelfsprekend is. Toch een beetje nabootsen hoe het in een worp met broertjes en zusjes zou zijn (voor zover mogelijk natuurlijk), maar Mirakeltje laat zich niet zomaar van de tiet drukken.

26 mei (bijna al 1 week oud)
En het groeit maar door, en het groeit maar door, onsje er bij!


ENS
31-5: Wat is dat nou weer? ENS staat voor Early Neurologic Stimulation en is een methode om pupjes al heel vroeg met bepaalde prikkels te stimuleren c.q. 'socialiseren'. En omdat Mirakeltje maar helemaal in z'n uppie is, en dus niet door broers en zusjes wordt geprikkeld, leek mij dit een goede toevoeging. Weliswaar begon ik iets te laat, maar tot 16 dagen gaan we dit zeker volhouden. Mirakeltje is niet erg onder de indruk, maar ondersteboven vindt hij niet bijzonder leuk en levert wel protest op.
Qua gewicht gaan we inmiddels met minstens 100 gram per dag vooruit; nu dus ruim 1700 gram en gelukkig ondervindt mams geen nadelen van maar 1 pup te zogen.

Kiekeboe
12 dagen en oogjes gaan open.


2 weken
Even wat puppyspam van de afgelopen dagen.


3 weken oud
inmiddels en ruim 3 kg. Mirakeltje begint inmiddels zijn wereld te verkennen en 'loopt' al dapper door de werpkist. Ook de eerste blafjes zijn al gehoord. Oortjes zijn inmiddels ook open, en dat staartje kan al aardig kwispelen.

Hij wordt steeds leuker.....

4 weken
En al weer halverwege! Gisteren maar eens begonnen met een 'bal gehakt'. Dat smikkelde Mirootje lekker naar binnen. Netjes op het aanrecht, etend uit m'n hand. Maar dat kan ik natuurlijk niet filmen; ik heb maar 2 handen. Dus vandaag maar op de grond geprobeerd. En ja hoor, geen enkel probleem; smikkel, smikkel en leeg is bakje. Zo leuk om te zien.
Rea is nog steeds een super moedertje; opa weet inmiddels dat het niet de bedoeling is te dichtbij te komen. Komt Sofie te dicht in de buurt, dan gaat Rea er voor staan; en als Mirootje van het trapje dreigt af te kukkelen, dan legt ze een poot op hem en schuift hem richting 'hol'. Ze waakt prima over haar kleine kroost.


5.5 weken
Mirootjes begint een echt hondje te worden. In plaats van broers of zusjes moeten zijn knuffels het ontgelden, en af en toe mijn handen, en mijn benen zijn toch ook wel lekker; vooral de enkels. Ook mamma Rea doet goed mee, maar oma houdt alleen een oogje in het zeil; die is helaas niet meer zo speels. Opa Donny weet inmiddels zijn plaats, dus die komt hooguit even kijken als Rea op afstand is en Ootje vraagt zich af 'wtf komt dat vandaan'.
Vandaag is Miro gechipt. Binnenkort de enting, en dan kunnen we op stap naar echte speelkameraadjes.

6 weken
De chip zit er inmiddels in, en ook de eerste enting. Mirootje was heel braaf bij de chipper en de dierenarts, even gepiept in de auto, maar meer ook niet.
En nu de enting er in zit, kunnen we op pad naar levensechte speelkameraadjes (in plaats van de pluche speelgoedbeesten). En zo kwamen we mij een heel lieve en aardige Leonbergerfokker, Ida Lems van kennel Memicedaiska in de Baarle Nassau. Miro stapte dapper door de tuin op onderzoek, en was weinig onder de indruk van de 3 grote Leonberger teven, die natuurlijk heel nieuwsgierig waren naar 'dat witte gevalletje'. De Leo pup vond het allemaal wel best, en viel onder de stoel in slaap.
3 dagen later gingen we nog een keer, maar beide puppen wilden niet echt met elkaar spelen, helaas. Dus al met al een leuk uitstapje, en natuurlijk heel goed voor de socialisatie van Miro.


7 weken
Nog 1 weekje en het zit er al weer op! Inmiddels 7.7 kg, dus al een stevig kereltje. De trapjes in de tuin zijn inmiddels geen probleem meer. Dus hier en daar hebben we maar een paar hekjes neergezet om de plantjes te beschermen, want kuilen graven is oh zo leuk. De tochtjes in de tuin worden ook steeds groter, maar mamma Rea houdt alles nauwgezet in de gaten en laat hem niet uit het oog. Wel zo handig, want dan weet ik waar ik ongeveer moet zoeken, als ik hem kwijt ben.

8 weken
en 9 kilo! Het zit er op. Morgen vertrekt Mirakeltje naar zijn nieuwe baasjes. We zullen hem missen. Het is een heel leuk kereltje geworden. Zo speels (zie alle filmpjes met bekvechten met mamma Rea); meestal lopen teven weer weg als de pups op haar afkomen, want de pups willen alleen maar drinken en moeders is daar dan niet meer van gediend, dus van spelen komt het niet. Maar in dit geval speelt Rea de hele tijd met Miro. Het is bekvechten, staarttrekken, bovenop klimmen; geweldig om te zien. Hij volgt haar de hele tuin door, ik ben hem nooit kwijt, want altijd is Rea in de buurt om de weg te wijzen, of Sofia is in de buurt om een oogje in het zeil te houden. Miro is ondernemend, zelfverzekerd, maar ook gevoelig. 1 keer 'HEY', en hij weet meteen dat dit niet de bedoeling is.
Dit nest was ook voor mij weer een nieuwe ervaring; een nest met 'maar' 1 pup was nieuw voor mij, want ik ben altijd best wel grote nesten gewend. Het brengt opeens weer andere 'problemen' met zich mee, qua socialisatie met andere honden, pups en mensen. Maar met hulp van Rea en mijn andere honden, Ida Lems met haar Leonbergers, en alle vrienden die op bezoek zijn geweest is dat al met al toch allemaal goed verlopen.
Wij wensen zijn nieuwe baasjes heel veel plezier met hem en hopen natuurlijk af en toe nog wat terug te horen over zijn verdere ontwikkeling.